Goede vrienden van onze Gemeenschap,

Hoe gaat het met ieder van jullie in deze ‘stille tijd’? Dit jaar beleven wij een toch wel een bijzondere en unieke vastentijd waarin we ons nóg meer kunnen toeleggen op het gebed, op onze relatie met de Heer en zijn Moeder.  Ook al kan je nu  niet meer tot bij ons komen in de abdij, wij blijven met jullie allen verbonden in ons gebed en wij dragen jullie aan Jezus op in de dagelijkse eucharistie. Wij vergeten jullie niet!

Om deze verbondenheid toch wat meer “tastbaarder” te maken, kregen we een tip om regelmatig iets te posten op onze website. Dat willen we heel graag doen: jullie laten delen in ons leven, een bemoedigend woordje spreken, een troostvol gebaar stellen… We laten jullie niet in de steek in deze moeilijke periode.

Meer dan ooit worden we opgeroepen om onze toevlucht te nemen tot het gebed. De rozenkrans is ons geestelijke wapen tegen de machten van het kwaad, tegen de bedreigingen van besmetting, ziekte en dood. Laten we niet bevreesd zijn, maar beslissen om elke dag een halfuurtje tijd te maken voor het gebed, liefst samen in het gezin. Het zal vrede en rust brengen in het hart van iedereen.

De gebedsdag op zaterdag 4 april zal helaas niet kunnen doorgaan in onze Gemeenschap. Wees niet ontmoedigd! Jullie kunnen thuis met ons meebidden. De eucharistie van deze gebedsdag wordt uitgezonden langs Radio Maria om 9 uur. Vader Bernard zal, zoals gewoonlijk, een bemoedigend woord tot jullie allen spreken. Daarna bidden wij de rozenkrans en doen we onze toewijding aan Maria. Zij zal ons onder haar mantel beschermen, ons opnemen in haar Onbevlekt Hart. Uiteindelijk zal haar Onbevlekt Hart triomferen!

Toewijding aan Maria
Heilige Moeder van God, Koningin van hemel en aarde, wij komen tot bij U.
Wij verkiezen U opnieuw tot onze Moeder. Wij vertrouwen ons toe aan Uw Onbevlekt Hart.
Neem deze toewijding van ons aan en wil ons geleiden op de weg van de vrede.
Hoor ons roepen tot U in onze nood,
in deze moeilijke situatie waarin besmetting, ziekte en dood ons bedreigen.
Hoor ons in onze onmacht tegenover zoveel zonde en kwaad.
Hoor ons in ons verlangen naar Jezus in de Eucharistie
nu wij er niet meer kunnen aan deelnemen. Wat wij niet kunnen, zult gij in ons bewerken.
Zegen onze kinderen, bemoedig onze jeugd. Zegen onze gezinnen, troost onze zieken,
sta de stervenden bij, geef moed aan de bejaarden
en licht aan hen die alleen door leven moeten gaan.
Zegen onze gemeenschap, onze parochie en de hele wereld.
Wees allen nabij  en leer ons bidden om de Geest die alles nieuw maakt.
Geef ons meer geloof in uw Zoon Jezus Christus
en leer ons bidden in vertrouwen en overgave.
Moeder Maria, kom bij ons wonen en toon ons de weg die leidt naar de echte vrede,
naar liefdevol samenleven met elkaar, naar de vrede die alleen God kan geven,
omdat Hij liefde is.

Zr. Greta

Goede vrienden van onze Gemeenschap,

Om onze verbondenheid in deze bijzondere dagen iets meer “tastbaarder” te maken, geven wij hier de mogelijkheden om in de komende dagen met ons mee te bidden langs Radio Maria.

• deze middag om 12.15 u. bidden we vanuit de abdij live de rozenkrans.
• zaterdag 4 april (gebedsdag) om 9 u. de Eucharistie
• woensdag 8 april om 9 u. de Eucharistie en om 12.15 u. de rozenkrans
• Witte Donderdag 9 april om 20 u (en niet om 18.30 u.!) de herdenking van het Laatste Avondmaal
• Goede Vrijdag 10 april om 20 u. de kruishulde
• Stille Zaterdag 11 april is er geen Eucharistie om 9 u.

De Paaswake (11 april) en de Paasmis op Pasen (12 april) zullen niet uitgezonden worden langs Radio Maria, maar zullen live stream vanuit de abdij gevolgd kunnen worden op internet. Meer gegevens daarover volgen binnenkort.

Verbonden groeten van ons allemaal !
zuster Greta

Ik ben al die jaren bij u om u te leiden op de weg van het heil. Keer terug naar mijn Zoon, keer terug tot het gebed en het vasten.
Kindertjes, laat toe dat God spreekt tot uw hart, want Satan regeert en verlangt uw levens te vernietigen en ook de aarde waarop ge rondloopt. Wees moedig en beslis om heilig te worden. Gij zult de bekering zien gebeuren in uw hart en in uw families; het gebed zal zich doen horen, God zal uw smeekgebed verhoren en u de vrede schenken.
Ik ben met u en ik zegen u met mijn moederlijke zegen.

Dank dat gij aan mijn oproep gehoor gegeven hebt.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
God heeft een heilsplan waardoor Hij de mensheid wil redden uit de grote ellende van de zondeval. Dit is een werk van lange adem, want die mensheid is weerbarstig. De zonde, de hoogmoed heeft hen halsstarrig gemaakt. De geschiedenis heeft dit duidelijk bewezen. God riep profeten om het volk tot inzicht te brengen. Johannes de Doper kwam om de weg te banen voor de komst van Gods Zoon. Jezus kwam en gaf zijn leven om de mensen te verlossen uit zonde en dood. Hij maakte zelfs de weg vrij naar het Koninkrijk der hemelen, het huis van de Vader. Daartoe verzamelt Jezus een nieuw Godsvolk dat de Kerk is. Dit volk moet Zijn dood verkondigen en blijden tot Hij wederkomt dat Hij verrezen is. Toch blijft de wereld onverschillig en woekert de zonde wereldwijd. God geeft echter zijn plan niet op. Hij zendt Maria naar de mensen om de weg te effenen voor de wederkomst van haar Zoon. God laat dit door een teken zien: de Moeder Gods laat zich even zien op aarde op 24 juni 1981, het geboortefeest van Johannes de Doper. Wat God van plan is, het is nooit “bij toeval”.

Maria is de nieuwe Johannes de Doper die de weg bereidt voor Jezus’ wederkomst. Maria is nu diegene “die roept in de woestijn”. Haar boodschap klinkt bijna als een noodkreet: “Keer terug tot Mijn Zoon…” Velen hebben afgehaakt. “Keer terug tot het gebed..” Velen laten het gebed achterwege. “Keer terug tot het vasten…” In deze welvaart lukt het vasten hun niet. En nu komt daar plots en onverwacht het Coronavirus de wereld lam leggen. Als een onheilspellende rode draak. “Is dit een straf van God?” vraagt men zich af. Neen! Zo gaat God niet te werk! Maria zegt daar niets over. Maar Zij zegt wat het wel is: “Het is Satan die regeert!” En die is er op uit de mens te vernietigen. Waar de wereld God miskent, waar de wereld Jezus wegduwt, daar maakt men plaats en ruimte voor de duivel. Daarom vraagt en smeekt Maria: “Laat God toch toe te spreken in uw hart!” Zo gemakkelijk laat de mens zich verleiden tot zonde en kwaad. Dat vraagt geen inspanning.

Daarom roept Maria ons op moed te houden en te doen wat God vraagt: de weg naar de heiligheid volgen, de weg van het ware leven, eerbied hebben voor het leven dat uit Gods hand komt. Wij zijn heel dankbaar en vol bewondering voor de grote inzet van zoveel mensen, dokters, verplegenden, verzorgers… die zich inspannen om mensenlevens te redden, een intense strijd tegen de vernietigende kracht van het coronavirus. Is de tijd dan ook niet gekomen om de miljoenen levens van kinderen te redden die reeds moeten sterven vòòr ze geboren worden? Zolang deze strijd niet geleverd wordt met evenveel inzet, staat de wereld niet zuiver voor God. Daarom ook is de enige uitweg om het virus te overwinnen ons volgehouden gebed tot God. Bidden voor de bekering van de wereld. Wie zijn hart weer openstelt voor God zal de bekering zien gebeuren in zijn eigen leven en in de families. Nu we een tijdlang naar de kerk niet kunnen, maken we van onze woning een kleine huiskerk. God zal er binnenkomen en ons smeekgebed verhoren!

vader Bernard

Beste vrienden van onze Gemeenschap!

Wat goed om toch een beetje met jullie verbonden te kunnen zijn via onze website en zo af en toe eens iets te kunnen delen! Als je onze stem nog wil horen, kan je naar het interview van Radio Maria luisteren (www.radiomaria.be).
Dat het rare tijden zijn, hoef ik jullie niet te zeggen… iedereen ervaart het op zijn manier… Het doet mij een beetje denken aan een “woestijntijd” waar we – noodgedwongen – de tijd krijgen om eens dieper te gaan varen. Eens nagaan bij onszelf waar we staan in ons leven, wat we er al van terecht gebracht hebben, waar we berouw over hebben, wat we anders zouden kunnen doen, waar we onszelf voorbijlopen, waar we te oppervlakkig en egoïstisch zijn… een tijd van bezinning en van diepgang tegelijk… Een tijd waar we ook onze relatie met de Heer in vraag kunnen stellen. Geloven we werkelijk in Zijn aanwezigheid? Hoe beleven wij het paasmysterie, het Woord dat Vlees geworden is? De nabijheid van Maria, de woorden van Jezus in het evangelie..?
Ik wil geen preek meegeven vandaag… maar het zijn de vragen die mij vandaag in het bijzonder bezighouden, op de dag van mijn verjaardag . 40 jaar worden in een “woestijntijd”.. dat doet wel even stilstaan vol dankbaarheid voor de gave van het leven, van het Leven in ons leven! Ik heb vandaag voor elk van jullie gebeden opdat de Heer jullie overvloedig mag zegenen, in welke situatie je ook bent.
Een mooie wens die ik vandaag van mijn medebroeders en -zusters ontving, wil ik met jullie wel delen: “wees als een bloem in de woestijn”… dat is mijn nieuwe opdracht voor de komende levensjaren. En dat mogen we als christen allemaal zijn! Een geurige bloem, stralend van de warmte van de Zon, content van er te mogen zijn en te mogen bloeien, zoals Hij het wil, omdat Hij het wil!
Hieronder geef ik nog een paar stroofjes mee van een gedicht dat br Alexander me gaf deze morgen (hihi, met soms karamelleverzen! wat hebben we gelachen!)
jarig zijn in april
het is niet altijd zoals je wil
soms valt het in de Goede Week
en daar gaat dan die lekkere cake

Dit jaar kwam de crisis van corona
en het is veel erger dan de walvis van Jona
Maggie zegt: ‘Blijf in je kot’, het is een bevel
het brengt vele mensen kommer en kwel

Maar vandaag is er groot feest
we roepen ‘hiphiphip hoeraa’ om ter meest
want onze zr. Annelies is 40 jaar
en dat vieren we samen al te gaar

Waar zijn toch al die jaren gebleven
de mooie momenten die we konden beleven
ze zijn toch zo snel voorbij gevlogen
zodat we nu trekken: grote ogen

(en zo gaat het nog wat verder… )

Tot slot wil ik nog zeggen dat het een hele mooie dag was, vol verwachtingen! Al mijn verwachtingen zijn overtroffen! Een lekker ontbijt met boterkoeken (ah, dat heeft zo gesmaakt!! ) en een taartje in de namiddag, zelf gebakken… telefoontjes en kaartjes.. Ze hebben me allemaal in de watten gelegd, van ver of van dicht. Dank voor al jullie vriendschap en gebed! Het is wederzijds! Laten we al onze pijnen en vreugden in het Hart van de Heer leggen, het Hart dat zoveel geleden heeft voor elk van ons… opdat we uiteindelijk met Hem mogen mee verrijzen! Dat wens ik jullie toe bij het begin van deze Goede Week.

van harte
zr. Annelies

Goede vrienden van onze Gemeenschap,

We zijn de Goede Week begonnen waarin we het lijden, sterven en verrijzen van onze Heer Jezus opnieuw gedenken.
Het was voor ons een vreemde ervaring om Palmzondag te vieren zonder het juichende volk dat Hem met zwaaiende palmtakken “Hosanna” zingt. Toch waren jullie allen in onze gedachten en in onze gebeden terwijl we in processie naar de kerk gingen.
Ook de andere grote diensten in deze Goede Week zullen we helaas zonder volk moeten vieren. Maar er zijn mogelijkheden om in die dagen nauw met onze Gemeenschap verbonden te zijn. We zetten ze even voor jullie op een rijtje:

• Witte Donderdag om 20 uur op Radio Maria kun je de Herdenking van het Laatste Avondmaal volgen
• Goede Vrijdag om 20 uur op Radio Maria kun je de dienst van de Kruishulde volgen
• Stille Zaterdag om 21 uur kun je de Paaswake live stream volgen op internet. Klik daarvoor op de link op onze site of op facebook.
• Paaszondag om 10 uur kun je de Hoogmis live stream volgen op internet. Klik daarvoor op de link op onze site of op facebook.

En wat met de paasbiecht?
Onder de huidige maatregelen kan het persoonlijke biechtsacrament niet toegediend worden. De bisschoppen van België verlenen toestemming aan de gelovigen hun paasbiecht uit te stellen tot een latere datum. Of, zoals paus Franciscus het onlangs zegde voor de uitzonderlijke omstandigheden dit jaar:
Ja, het is mogelijk vergiffenis van God te ontvangen zonder priester; het volstaat met Hem te spreken, Hem de waarheid te zeggen: ‘Heer, ik heb dit en dat gedaan’, Hem dan om vergeving te vragen, een oprechte ‘akte van berouw’ te spreken en Hem te beloven: ‘Nadien zal ik biechten, maar wil mij nu vergiffenis schenken’. En onmiddellijk zal men in Gods genade terugkeren.

Je kunt dit jaar toch Pasen vieren en je “paasplicht” vervullen ook al kun je deze dagen niet naar de kerk gaan. Bidden thuis, alleen of met het gezin; de Schriftlezingen en gebeden van de Goede Week persoonlijk lezen en overwegen; je verbinden met een liturgische viering via Radio Maria, tv of live streaming.
We wensen jullie allen een gezegende Goede Week toe en straks een Zalig Pasen! Tot binnenkort via Radio Maria of het internet!

De zusters en broeders van de Gemeenschap Moeder van Vrede

Onze Gemeenschap breidt uit !

Ooohh…! Maar dàt is goed nieuws, hoor ik je denken. Zijn er dan nieuwe broeders en zusters die zullen aansluiten? Tja, dat hopen we allemaal en daar bidden we voor. Nee, ik heb het hier niet over kandidaat postulanten, maar over onze lammetjes! Schattige beestjes zijn het.

Het begon zo ongeveer een maand geleden op een donderdagochtend. Broeder Karl stond op het punt te vertrekken naar de tandarts toen hij in allerijl terug naar binnen snelde en hijgend kwam zeggen: “Er moet een lammetje geboren zijn, ik hoor geblaat in het kotje. Ga eens kijken, want ik moet nù vertrekken naar de tandarts. Ik ben al veel te laat!” Ik liet mijn ontbijt voor wat het was, spurtte naar buiten, en ja hoor. In het schapenkotje vond ik een blatend wit lammetje bij zijn moeder. Wat een vreugde! Helaas vond ik er ook een dood lammetje dat de moeizame geboorte niet had overleefd… Omdat het mama-schaap nog steeds op de grond lag, uitgeput van de bevalling, vreesde ik dat het kleintje niet kon drinken. Een beetje in paniek fietste ik onmiddellijk naar onze buren om biestmelk, de eerste melk dat een lam moet drinken om in leven te blijven. Maar algauw kon de moeder opstaan en bleek dat ons schapenjongske flink van de tepels dronk.

Maar daar bleef het niet bij. De ram had goed zijn werk gedaan en twee weken later, zo rond het hoogfeest van O.-L.-Vrouw Boodschap, werden we gezegend met nog eens twee lammetjes. Zwartjes dit keer. Prachtige diertjes, zo onschuldig en zo mooi om te zien in dat zachte lenteweer. Het bracht een beetje troost en vreugde in deze coronatijd.

Omdat er nog twee ooien in onze weide liepen met een buitengewone omvang vroegen we ons af hoeveel er nog zouden geboren worden… én wanneer die zouden komen. We zijn immers allemaal nogal onwetend en onervaren op dit vlak. Maar we hebben ondertussen al veel geleerd. In de Goede Week zijn de laatsten dan ter wereld gekomen. Helaas waren er weer twee dode bij, maar drie hebben het gehaald! Aanvankelijk zagen we er maar twee, en omdat ze goed zoogden, sloegen we er verder geen acht op. Enkele uren later, toen we weer eens gingen kijken hoe de borelingen het maakten, hoorde broeder Karl een zacht geblaat, ergens verder weg. “Hé, hoor ik goed? Ik hoor nóg een schaapje. Ik ga eens in die struiken kijken” En warempel, helemaal achterin de boomgaard, tussen de struiken, vond broeder Karl nog een kleintje, helemaal in de aarde, vuil, achtergelaten door het mama-schaap. Het kon niet opstaan, en wie weet hoelang het al zo verstoten lag? Zo gauw ik kon ging ik biestmelk halen en gelukkig wilde het drinken. Meerdere keren per dag krijgt het nu melk in een papfles en het is telkens een mooi moment om het schapenjong te voeden. Wij hebben ons paaslammetje kunnen redden en dat geeft ons veel vreugde.

“Ons Paaslam Christus is geslacht…” klinkt het nu in de prefatie van de Eucharistie. “Het Lam redt de schapen”, zingen we in de sequentie. Christus is het lam dat stom naar de slachtbank werd geleid. Hij gaf zijn leven om ons tot de eeuwige groene weiden te brengen. Wij zijn door Hem gered. En dat geeft ons leven de diepste vreugde.
Zalig Pasen!

Zuster Greta

Het is een combinatie van vele ‘factoren’ : vreugde omwille van de verrijzenis van Christus, die in welke omstandigheden ook de verrezen Heer is en blijft. Hij leeft en blijft leven, ook al voelen wij ons in de wereld een beetje sterven… Daarom willen we Hem blijven danken en loven. Maar dat neemt niet weg dat er ook nog wel droefheid blijft omwille van al de pijn en het verdriet die in de wereld heerst. We bieden dit aan Hem aan en richten tot Hem onze smeekbeden.
Voor ons is het ook vakantieweek… na de mooie vieringen en de verzorgde liturgie die we mochten uitzenden. We krijgen gelukkig mooi weer en kunnen er ook van genieten. Vele lammetjes omringen ons en dat geeft ons vreugde. Vele bloemen lachen ons toe en ook dat geeft ons vreugde! En ook wijzelf zijn nu bij elkaar, zonder vele andere activiteiten, en ook dat geeft ons vreugde! 🙂 Het is een tijd waar we meer aan ons innerlijk kunnen werken, een tijd waar we tijd kunnen maken voor de ‘opbouw van de Gemeenschap’ zoals we dat kunnen noemen. En dat is ook heel erg belangrijk ! We kunnen ons weer meer richten op God.
Het is een andere tijd waarin we ook ‘anders’ mogen leren leven… meer op het ritme van het gebedsleven en van de natuur. We mogen onze zintuigen anders gebruiken en meer op Hem afstemmen… en wat een diepe vrede brengt dit met zich mee! Alles is mooier en zuiverder; er is minder versnippering, en meer verwondering en dankzegging.
We denken dan wel eens: ‘Wat stond er vandaag normaal op de kalender?’ … vormselgroepen, verjaardagsuitstap, doopsels, vergaderingen, fietsgroepen, catechesemomenten, … Maar van dit alles is het nu ‘niets’… we mogen nu weer in de eenvoud leven… ramen wassen, onkruid uitdoen, tijd maken voor ontspanning, … en dat doet eens deugd!
Zo, we laten maar verder de beelden spreken…. want woorden schieten tekort!
Van harte een ‘afstandsknuffel’ van ons allen en we blijven elk van jullie meedragen in ons hart! Want we blijven jullie wel missen 🙂 De vreugde zal nog groter zijn als we elkaar weer eens zullen mogen ontmoeten.

liefs
zr. Annelies

Mijn kind.
Gij zijt mijn kind.
Mijn teergeliefde kind.
Alle mensen zijn mijn kinderen.
Luister mijn kinderen.
Ik ben Jezus.
Ik ben de Barmhartige Jezus.
Ik ben gekomen naar deze aarde.
Naar een land.
Naar Polen.
Ik ben gekomen naar een kleine kloosterzuster.
Zij was eenvoudig.
Zij was een werkzuster.
Ik wilde Mij laten kennen.
Ik wilde mijn barmhartigheid kenbaar maken.
Ik ben barmhartig, mijn geliefden.
Ik heb Mij laten zien aan die zuster.
Ik heb gevraagd aan die zuster:
maak mijn barmhartigheid bekend.
Spreek over mijn barmhartigheid.
Verspreid de godsvrucht tot de Barmhartige Jezus.
Ik heb beloofd:
Ik zal de huizen zegenen
waar mijn beeltenis zal worden uitgesteld
en vereerd worden.
Ik zal de mensen bijstaan.
Zij zullen vrede hebben.
Liefde voor elkander.
Ik zal hun toevlucht zijn in moeilijkheden.
Weet dat God barmhartig is.
God is een God van liefde.
God is liefde.
uit: De wonderwerken van God

Lieve vrienden,

Deze zondag vieren we Barmhartigheidszondag!
Normaal zouden we samen met de st Jozefskring deze mooie dag vieren, maar we vragen jullie om speciaal met ons verbonden te zijn in jullie huiskapelletjes!

Graag geven we nog een gebeds- en catechesetip mee, die kan helpen om deze Barmhartigheidszondag in te vullen.
• Dit jaar zal Paus Franciscus voor de 20ᵉ verjaardag van de heiligverklaring van zuster Faustina Kowalska (1905-1938) en de instelling van Barmhartigheidszondag, om 11u de H Mis voorgaan in de kerk Santo Spirito in Sassia (Rome), waar de Goddelijke Barmhartigheid bijzonder vereerd wordt.
De Mis en het Regina Coeli zullen rechtstreeks uitgezonden door de televisie van het Vatican Media en op internet van Vatican News.

• Op de website van het heiligdom van de H. zuster Faustina in Krakau, kan je live de aanbidding en het kroontje meevolgen. https://www.faustyna.pl/zmbm/
Bovenaan rechts kan je het vlaggetje met de taal selecteren die je verkiest
Klik links onder de afbeelding op: On-line, en je bent in de kapel van de zusters in het heiligdom.
Daaronder vind je het programma met aanbidding van 12 u – 17u en het kroontje om 15 u

• Er bestaat ook een mooie film die in 5 delen te zien is op youtube, in het Pools en met Engelse ondertiteling: “Faustyna”. Hier de link naar ‘part 1’… De rest verschijnt dan vanzelf wel.
Faustyna part 1

Wij wensen jullie een mooie en gezegende dag toe!

verbonden in de oceaan van de Goddelijke barmhartigheid!
lieve groeten,
zr. Leen

Goede vrienden van onze gemeenschap,

We leven in het “coroniale tijdperk”: afstand houden, geen feestjes meer bouwen 🙁 en geen samenkomsten organiseren, ook geen religieuze. Het leven is helemaal anders dan ervóór en ook daarna zal het leven nooit meer hetzelfde zijn.

Wat wél nog gewoon doorgaat in coronatijd is boodschappen doen. Eén van die noodzakelijke wekelijkse “uitstapjes” om voedsel te kopen. Persoonlijk vind ik dat nog leuk, al van kindsbeen af trouwens. Al was het maar omdat ik dan even uit mijn “kot” mag komen. Het is of je dan in een andere wereld terecht komt, een soort aards paradijs waarin je alles kunt krijgen wat je hartje lust. Als er genoeg geld is om te betalen, tenminste.

Maar ook nu is inkopen doen niet meer zoals vroeger. Vroeger gingen we altijd met z’n tweeën, zr. Annelies en ik. Als een vrolijk duo dretsten we met onze kar door de winkel heen. En telkens was het een mooie kans tot evangelisatie, al zeiden we soms geen woord over ons geloof.

Nu moet ik alleen naar het grootwarenhuis en mooi gedisciplineerd in het rijtje wachten op de stip – anderhalve meter afstand van elkaar – tot ik naar binnen mag. Ik krijg dan een gedesinfecteerde kar in m’n handen geduwd en heb slechts een half uur de tijd om die te vullen met wat we nodig hebben. Ik kan je verzekeren dat 30 minuten belachelijk weinig is als je het winkelwagentje moet vullen voor 12 hongerige magen die net een 40-daagse vasten achter de rug hebben. Ook de sfeer in de winkel is anders, je voelt de spanning hangen en het personeel doet zijn uiterste best om alle klanten naar wens te bedienen.
Toch vind ik het nog altijd een leuk uitje en doe ik die taak met plezier. We hebben toch wel geluk: er is nog altijd voedsel voorhanden en we kunnen nog betalen. Daarbij garandeert de winkel ons de laagste prijzen, geen zorgen dus.

30 zilverlingen. Dat is de prijs die werd betaald om Jezus in handen te krijgen en Hem over te leveren. De prijs die werd betaald om de Zoon van God ter dood te brengen.
Maar God wekte Hem op uit de dood en dankzij Zijn verrijzenis is de weg voor ons geopend naar het Hemels Paradijs, waar we alles zullen kunnen krijgen wat ons hartje lust. De prijs is betaald. De hoogste prijs. Jezus zelf heeft ons vrijgekocht door het offer van Zijn Lichaam en Zijn Bloed, Zijn eigen Leven.

Ik zing voor God een loflied die mij heeft geschapen,
en voor de Zoon een loflied die mij heeft vrijgekocht;
ik zing de Geest een loflied die mij altijd heeft bemind.
Amen, amen, amen!
(God is Liefde 1)

zr. Greta

Goede vrienden van onze gemeenschap Moeder van Vrede
Tot nu toe geen enkele brief uit de abdij van de broeders, we zijn blijkbaar traag in het schrijven. Elke broeder is wel ergens mee bezig en hebben dan een ‘reden’ om niet te schrijven, maar het komt nog wel!

Vader Bernard verdiept zich (nu nog meer) in geestelijke lezing, soms op zijn speciaal leesscherm of soms met de leesmachine, hij doet veel aan ‘telefoon-pastoraal’.
Maar vooral hij bidt nog meer voor jullie allen en voor deze wereld, er is zoveel gebed nodig zegt hij!
Br. Alexander is een ware strijd aan het leveren tegen het onkruid tussen de stenen, ik denk dat hij dit graag eens doet na een tijd van veel geestelijke inzet voor veel mensen, inzet voor de cafetaria en nog veel meer. Hij is gewoon ook graag buiten bezig dit is voor hem werk+ontspanning tegelijkertijd.

Br. Karl blijft meestal in zijn ‘kot’ (werkkot) ik hoor hem zelfs nu zagen en hameren! Br. Robert zet zijn taak verder als poetsbroeder als nooit tevoren. Voor Br. Jan zit schrijven er voorlopig nog niet in maar gelukkig is hij hier bij ons!
Ik zal dus een poging doen om iets te schrijven. Ik ben dit trouwens velen van jullie verschuldigd want ik krijg zoveel mooie en intense berichten, brieven, kaartjes van veel mensen die in deze ‘coronatijd’ sterk met ons verbonden meeleven.

Een van de eerste dingen waar ik (en mijn familie) aan dacht, toen de corona uitbrak; gelukkig dat we van ons moeder niet in deze tijd hebben moeten afscheid nemen.
Geen begeleiding van familie naar het sterven toe, die zo intens is geweest voor ons allen, geen verzorgde uitvaart door onze gemeenschap, geen maaltijd om elkaar nog eens te ontmoeten…ik ben de Heer en Zijn Moeder daarvoor dankbaar dat onze mama op zo’n serene manier kon heengaan. Anderzijds zijn er juist wel veel mensen die door deze situatie moeten afscheid nemen van een geliefde zonder er echt bij te kunnen zijn en die niet moeten rekenen op een afscheid en uitvaart zoals ze het misschien gewenst hadden. Nochtans is dit alles zo belangrijk voor het verwerken of het kunnen plaatsen van verdriet als mensen door de dood van ons heengingen.

Dit is wat ik algemeen ervaar in deze ‘coronatijd’. Persoonlijk ben ik eigenlijk blij eens zo’n periode te mogen meemaken hier in de abdij. Anderzijds gaan mijn gedachten dan weer uit naar de zovelen voor wie deze situatie een ware beproeving is. Mensen in de zorgsector, bejaarden en zieken, gezinnen die de mogelijkheid niet hebben zich goed te organiseren. Mensen die zich terecht zorgen maken over hoe het zal verder gaan. Zovelen die niet zoals wij leven bij een mooi park dat volop het nieuwe leven van Pasen uitstraalt, die geen huppelende lammeren in de nabijheid hebben (en waarvan één van de lammetjes zelfs graag eens op de schoot komt zitten!)
Vooral denk ik ook aan de gelovigen die geen kapel of kerk dichtbij hebben waar ze juist nu nood hebben om bij Jezus te kunnen verpozen en die intens verlangen om Jezus te ontmoeten in de eucharistie of in de biecht.

Een tijd geleden dacht ik er aan hoe rustig het hier wel moet geweest zijn toen er nog geen autostrade en algemeen minder verkeer op de wegen en in de lucht was, nu maken we dit in het echt mee! (in het WE toch, want tijdens de week zijn er vele vrachtwagens op de autostrade). Het doet me denken aan het boek van Kardinaal Sarah ‘de kracht van de stilte’ waar hij het heeft over de ‘dictatuur’ van het lawaai, terwijl de mens in zijn diepste binnenste verlangt naar vrede en stilte, maar velen zijn zich daar niet van bewust.
Ik hoop dat naast het drama van dit coronavirus en de gevolgen ervan die we nog niet kennen, velen de weg naar eenvoud en innerlijke stilte en vrede wat mogen terugvinden, kortom de Weg naar God terugvinden!
Br. Dirk

(Op de foto zie je de ‘arme’ broeders aan de afwas! Zr. Greta heeft het goede idee gehad om tijdens de week afwisselend de broeders en dan de zusters te laten afwassen, in het WE helpen we allemaal.)

Aloha !
Een Hawaïaanse groet uit Gistel!
Zoals de heilige pater Damiaan op Molokaï, zo zitten ook wij hier in quarantaine. De lente met de ontluikende natuur en de stilgevallen wereld rond ons heeft iets van het paradijselijke Hawaï. Wij hier voelen dat we dat echt nodig hadden. Nu ja, op zijn grafsteen staat wel gebeiteld: “Ik vind mijn grootste vreugde God te dienen in de arme en zieke mensen die van de anderen verstoten zijn.” Wees gerust, wij liggen hier niet elke dag in onze hangmat hoor .
Iedereen doet zijn best om op alle soorten manieren nuttig bezig te zijn en dan nog meestal in functie van de mensen die aandacht nodig hebben, hier of ginder. Ook is er kans tot één uurtje extra aanbidding voor deze wereldcrisis.

Ik timmer verder aan “mijn (werk)kot” We hebben er al met vele broeders en vrienden aan geholpen, bv. Eric de buur, broeder Jan, broeder Dirk, Jos van Leen, Lucien (de papa van zr. Greta) en zr. Greta zelf ook, de Europascoutsgidsen, Mario, Dominique, Michiel, Tobit, Pol Descamps, enz. enz. Dus, zelfs vóór het af is, is het al een geslaagd project van “Hiney ma tov” (Hoe schoon en hoe weldadig is de eendracht onder broeders)
Ik heb me wat geïnspireerd qua stijl op de Hobbitstee: in de natuur geïntegreerd en knus. Zo ook op de “Little House on the prairie”, een leuke familieserie over een pioniersgezin in Noord-Amerika ten tijde van pater Damiaan, waar we regelmatig graag eens samen naar kijken. Die huisjes waren echt oersimpel en vaak armoedig (mijn gitaarspel heeft ook daar een beetje zijn oorsprong en stijl).

Ik ben dankbaar dat het hier allemaal mogelijk is. Ik leer de eenvoud en de schoonheid van het leven elke dag meer te appreciëren. Met een beetje discipline, veel gebed en geestelijke lezing lijk ik warempel straks nog op een echte monnik. Stel u voor……

Veel liefs en alle goeds uit het wilde West(en)-Vlaanderen!
broeder Karl

OMKEREN
We beleven een mooi voorjaar met prachtig lenteweer en overvloedige zon. De natuur komt volop tot leven, alles groeit en bloeit. De botten van de bomen komen open en frisse nieuwe blaadjes duwen zich naar buiten het licht tegemoet. Niets kan hen nog tegenhouden. We maken het wonder mee van de kracht die God in zijn schepping heeft gelegd. Ik kan me daarover verwonderen en God danken, loven en prijzen. Het brengt vreugde in het hart.
In deze tijd van het jaar zijn de landbouwers druk in de weer om het land klaar te maken om dan te zaaien en te planten. Ik kijk graag hoe de boer zijn tractor met vaardige hand laat rijden en hoe de scharen hun werk doen. De grond wordt omgeploegd. De aarde wordt gekeerd, omgedraaid. Onkruid verdwijnt en de goede aarde komt naar boven. Wij hebben ook nood aan ommekeer, zodat het goede in ons naar boven komt en kan groeien.
In deze corona tijd worden we allen onderste boven gekeerd. De wereld, de maatschappij, ons persoonlijk leven wordt grondig veranderd. We vallen eens stil. De molen draait trager. We zijn het niet gewoon en het doet onwennig aan. Maar op die manier hebben we meer tijd voor elkaar, om anderen te helpen. Tijd om eens na te denken over onze manier van leven, om in de stilte te bidden. Wat vroeger vanzelfsprekend was, -we stonden er niet bij stil- is nu bijzonder geworden. We ontdekken opnieuw de waarde van vele dingen omdat we ze noodgedwongen moeten missen…
Het lijkt wel of het vasten van de veertigdagentijd blijft duren, ook al zijn we nu in de tijd na Pasen. Pasen, het feest van Jezus die uit de dood is opgestaan, ligt al een tijdje achter ons. Heel jammer dat we dit belangrijk moment niet met velen samen konden beleven in de kerk. In de evangelies staan mooie verhalen over Jezus die zich toont als de levende en verrezen Heer. De evangelist Johannes schrijft over Maria Magdalena die in de vroege morgen, het is nog donker, naar het graf gaat. De zware steen is weggerold en het graf is leeg. Ze heeft het zeer moeilijk met de dood van Jezus en zit vast in haar verdriet. Jezus komt naar haar toe, maar ze herkent Hem niet. Ze denkt dat het de tuinman is. Een engel zegt tot haar :”Waarom ween je, wie zoek je ?”. Maria ziet niet meer hoe het verder moet. Ze ziet geen toekomst meer. Ze heeft nood aan een andere kijk op de dingen, een nieuw inzicht. Tot twee maal toe staat er geschreven dat ze zich omdraait, maar ook een innerlijke ommekeer was nodig om Jezus te kunnen herkennen. Omkeren is nodig voor elk van ons. Zich keren naar Jezus; Hem zien en ontmoeten, daar komt het nu op aan.
Laten we terugkeren naar Jezus die leeft en aan ons leven wil geven, zelfs eeuwig Leven. Dit is ook de weg die twee leerlingen van Jezus zij gegaan. Ze zijn diep ontgoocheld en ontmoedigd over zijn dood. In de avond verlaten ze Jeruzalem, de plaats waar Jezus stierf. Onderweg komt Jezus naar hen toe en gaat met hen mee, zonder dat ze Hem herkennen. Hij luistert aandachtig naar hun verhaal en al wandelend geeft Hij hen nieuwe moed en vertrouwen in de toekomst. Hij opent hun hart zodat ze de woorden die Hij vroeger sprak kunnen begrijpen. Ze worden vurig van hart en daarom nodigen ze Hem uit om bij hen thuis binnen te komen en samen te eten. Bij het breken van het brood gaan hun ogen open en herkennen ze Jezus. Ze staan op en keren terug naar Jeruzalem. Ze vertellen over deze ontmoeting die hen helemaal heeft veranderd.
We zijn op weg naar Pinksteren. Toen kwam de kracht van God over de leerlingen van Jezus. Ze waren bang en hadden zich opgesloten (in lockdown). Door de komst van de heilige Geest werden ze omgevormd. Het vuur in hun hart laaide op. Ze keerden zich om en gingen naar buiten. Ze konden niet langer meer zwijgen en vertelden enthousiast over Jezus, die werd gekruisigd maar leeft !
Laten we bij het begin van de meimaand, samen met Maria, vurig bidden om de komst van de heilige Geest en vragen dat Hij ons helpt om te keren. De Paus roept ons op om de rozenkrans te bidden. Moge de Geest ons door het dagelijks gebed helpen terug te keren naar God en zijn Liefde.
Br. Alexander

Applaus

Misschien doe jij ook mee: elke avond applaudisseren voor het medisch personeel, de zorgverleners, de dokters en andere verzorgers die zich dag en nacht méér dan 100% inzetten voor de (corona)patiënten in ziekenhuizen, WZC, of gewoon thuis. Ja, het zijn de helden van vandaag. Zij verdienen ongetwijfeld een grote pluim en een warm applaus als dank voor hun moed om zich helemaal te geven om het leven van zoveel mogelijk mensen te redden.

Het applaus doet mij spontaan denken aan jonge (gelovige) ouders die hun kleine peuter in de handjes leren klappen, om “dank je” te zeggen. Ook al kunnen ze nog niet spreken, het kleine applaus is een mooi gebaar van appreciatie en dankbaarheid. Het is ook een eerste vorm van bidden: zo leer je een kindje zo jong als het is om “dank je” te zeggen tot God de Vader.

Laten we in deze tijd niet vergeten om ons applaus ook naar de Heer te richten. Hij verdient als geen ander onze dank voor de inzet van Zijn leven om ons te redden van de eeuwige dood. Want ook al eist het coronavirus vele mensenlevens, er is nog een ander “kwaadaardig virus” dat mensen besmet en dodelijk is. Het eerste mensenpaar werd er al door getroffen. Dat kun je lezen in het tweede hoofdstuk van Genesis. Sindsdien wordt elke mens besmet geboren.
Maar God liet het daar niet bij. Hij is een God van Liefde en Hij zond zijn eigen Zoon om ons daarvan te genezen en te bevrijden.

Klappen we elke avond ook in de handen voor Hem in een moment van lofprijzing en danken we de Heer met “hymen en liederen ingegeven door de Geest”. Je zult zien: het zal je hart openen, en vrij maken van alle zorgen en angst.
Vrijdag laatst fietste ik door de stad Gistel en ik zag een grote affiche aan de deur van de Evangelische Kerk. Daarop stond te lezen: Er is hoop ! Want Jezus zegt: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven !” (Joh. 14,6) Laten we niet vrezen. In Gods Hand zijn we veilig geborgen.

Omdat Hij leeft ben ik niet bang voor morgen;
omdat Hij leeft. Mijn angst is weg …
omdat ik weet : Hij heeft de toekomst;
en het leven is het leven waard omdat Hij leeft!

zuster Greta

Een gastenzuster zonder gasten, is als een cafébaas zonder bier…

De weken gaan vooruit… de maatregelen zijn al wat versoepeld, maar toch moeten we blijven voorzichtig zijn… De activiteiten liggen nog steeds stil, de mensen blijven nog weg, de agenda staat leeg… Het is een beetje alsof de tijd is blijven stilstaan!
En dat hebben we ook gemerkt. Op één van onze gemeenschapsdagen (op woensdag) zijn we met zijn allen een kijkje gaan nemen in ons gastenverblijf. Waarlijk, ook daar is de tijd blijven stilstaan… Alles stond er nog van toen de laatste gast vertrokken is. Daarom hebben we met zijn allen de handen uit de mouwen gestoken om het zo fris mogelijk op te knappen. Zo zullen de gasten zich terug welkom voelen als ze ooit weer mogen komen.
De één waste de ramen, de ander de gordijnen, de kamers werden grondig aangepakt zodat geen stofje nog in leven kon blijven.
Nog anderen konden het behangpapier aftrekken (in de hoop dat we samen met wat gasten er een laagje verf kunnen opgieten, later, ooit… we zien wel!). Ook de keuken kreeg een grondige poetsbeurt. Het is natuurlijk nog niet af, maar dat komt wel!
De taak van onthaal- en van gastenzuster doe ik heel erg graag. Het is echt iets waar ik heel mijn hart kan inleggen. Zowel het onthaal als de schoonmaak. Ik vind het altijd belangrijk dat mensen zich mogen thuis voelen, op hun gemak mogen zijn… om hun hart te kunnen openen voor Jezus zelf! Want Hij is de Gastheer bij uitstek! Wij zijn slechts Zijn kleine instrumentjes. Hij is het die een bemoedigend woord kan spreken, de harten tot rust kan brengen, blijdschap kan brengen en diepe vrede. Dat doet Hij bij de Moeder van Vrede, het Onbevlekt Hart van Maria, Zijn woning, Zijn verblijf. Als wij dan in Haar onze toevlucht nemen, vinden we Hem zowieso!
Om eerlijk te zijn was die rust in het gastenverblijf – door de coronatijd – voor mij een welkom geschenk. Eens de deuren toedoen om zelf weer tot kracht te kunnen komen. Maar nu begin ik toch wel vaker aan mijn gasten terug te denken… hoe zou het gaan met die? en met die? Ik begin ze allemaal wel te missen! De leuke wemeling in de abdij!
Nu heeft de gastenzuster meer tijd om iets anders te doen, werkjes waar we anders niet toe kwamen… En het meeste is wel om het de bezoekers zo aangenaam mogelijk te maken! Samen met Zr Leen en met Goedele mocht ik de wc-deuren in een ander kleurtje gieten. De bloemetjes op mijn veldje beginnen open te komen en zijn nog nooit met zoveel zorg behandeld! En bovenal kan ik nu ook wat extra tijd nemen voor persoonlijk gebed. Ik mag bij Hem te gast zijn in de stilte en Hij bij mij. In Zijn Hart breng ik dan ook elk van jullie, elk van onze lezers, vrienden, familie, gasten, bezoekers, … om jullie allen aan Zijn zorgen toe te vertrouwen! Hij is een hele fijne Leermeester. (Hij werkt zelfs op afstand!)
Je ziet, de cafébaas moet nog niet zo rouwig zijn zonder bier, en de gastenzuster moet ook niet langer treuren zonder gasten… Want er is een verborgen netwerk dat zoveel sterker is dan zelfs de virtuele netwerken… het is het netwerk van het gebed, de naastenliefde, de verbondenheid in Christus, door Maria! Dat voelen we hier op kleine schaal, tussen onze broeders en zusters, maar zeker ook op grote schaal.
We zijn op weg naar Pinksteren… voor mij persoonlijk altijd een hele sterke tijd waar ik vol verlangen naar uitkijk! Heel klein durven we tot de Vader komen om Zijn Geest over ons af te smeken en vooral om door de H.Geest, in de Zoon de Vader te verheerlijken en te loven. Deze wereldcrisis daagt mij echt uit om echt ALLES van Hem te verwachten! Hij is toch de Albeheerser? Hij is toch onze Papa die alles kan? Ook al is het vertrouwen soms eens weg, het doet ons bibberend tot Hem terugkeren… naar wie zouden we anders gaan Heer?
In een mooie brief die pater Cantalamessa de wereld rondstuurde, spoort hij ons aan om echt in die dankbaarheid en die lofprijzing te gaan staan. Om moedig ons hart, onze ogen tot de H.Geest te richten en niet alleen naar de crisis te kijken. Dit wil ik zeker aan elk van jullie meegeven! Blijf moedig en volhard in het geloof, zoals de eerste christenen! Vol vreugde, gewoon, omdat Hij IS, omdat Hij LEEFT, omdat Hij midden onder ons is! Laten we deze genade vragen aan onze Hemelse Moeder. Zij leert ons groeien doorheen de beproevingen. Uit de boodschappen die ze in Medjugorje geeft, haal ik persoonlijk veel kracht. Zij is diegene die de H.Geest aantrekt en dat willen wij van Haar zeker leren!
Kom H.Geest. Alleluia!

Van harte, zr Annelies

Goede vrienden!

Vandaag wil ik ook een woordje tot jullie richten.

Enkelen van jullie hebben zich misschien al afgevraagd waar ik sta met mijn inkleding… De meesten van jullie weten intussen dat die is uitgesteld; normaal zou het doorgaan op Pinksteren, maar de Voorzienigheid heeft het anders beschikt. Deze coronatijd heeft namelijk ook het een en ander teweeggebracht bij mij! Het begon allemaal al met de achtdaagse retraite die ik gedaan had voor het begin van de vastentijd. Deze heeft heel wat losgemaakt. Het heeft me ook doen beseffen dat ik eigenlijk nog niet helemaal klaar was voor een volgende stap in de gemeenschap. Ik hoopte echter dat de vastentijd en de daarop volgende Paastijd het nodige zou doen opdat ik tegen Pinksteren toch klaargestoomd zou zijn… Bijna meteen na deze retraite begon de lockdown. Dit werden weken van echte strijd, en ik moest dikwijls denken aan het gevecht van Jakob met de engel! Toch gaf het me ook hoop; na deze strijd kreeg Jakob zijn nieuwe naam. Ook ik had het gevoel dat ik een laatste grote worsteling moest doorstaan die me gezuiverd klaar zou maken voor mijn nieuwe stap.

Het was dan ook schrikken toen enkele weken later, vlak voor Pasen, vanuit de gemeenschap de vraag kwam of ik de inkleding eigenlijk nog zag zitten. Ik kon er ditmaal niet omheen, het was ook al duidelijk geworden voor hen dat er iets aan de hand was. Uiteindelijk werd er beslist om de inkleding uit te stellen; alleen al door de coronacrisis leek dit een redelijk besluit, maar er zat dus wel nog heel wat meer achter. Bij dit uitstel kwam een voorwaarde: tegen Pinksteren zou ik moeten beslissen of ik verder wilde gaan in de gemeenschap, of niet. Ik had namelijk intussen met hulp van mijn geestelijk begeleider beseft dat ik al een hele tijd niet echt uitzag naar een inkleding. Ik was eigenlijk nooit hélemaal overtuigd van mijn keuze. Een belangrijke reden hiervoor was dat het voor mij voelde alsof ik nog steeds moest zoeken naar het geestelijk leven waar ik zo naar verlangde… Ik leek het niet helemaal te vinden in het leven en het programma van de gemeenschap. Ik dacht echter dat ik me daar gewoon over moest zetten en verdergaan tot God op een gegeven moment een heel duidelijk signaal zou geven dat ik een andere weg moest kiezen.

Wel, dat signaal heb ik nu misschien wel gekregen…! Deze tijd na Pasen voelde voor mij al als een stuk bevrijding: de vrijheid alles opnieuw te mogen bekijken en een keuze te maken die volledig de mijne is, onafhankelijk van druk van buitenaf… Telkens ging het psalmvers door mij heen: “De Heer greep in met krachtige hand”. Ik had ook het geluk intense geestelijke begeleiding te krijgen om me hier niet alleen door te moeten worstelen. Na enkele weken werd het steeds duidelijker: ik kan niet helemaal aarden in het leven hier, omdat er essentiële zaken zijn die ik mis. Dit besef kwam ook als een opluchting, hoewel het idee deze plaats te moeten verlaten me ook met pijn en angst vervulde. Ik ben intussen veel gaan houden van alle broeders en zusters en allen die met de gemeenschap verbonden zijn. Het doet pijn om dat alles achter te laten. Het is geen kleine stap om deze veilige burcht te verlaten, vooral in tijden van corona! Het is een grote oefening in vertrouwen en overgave. Toch geloof ik dat ik in Gods handen ben op elk moment, waar ik ook ben… Ik vertrouw op Zijn bescherming en leiding doorheen dit alles. Ik moet dikwijls denken aan mijn jaarheilige, kardinaal Newman, die ook heel moeilijke periodes door moest in zijn leven waarbij hij absoluut niet meer wist waarheen. Op zeker moment, tijdens een bootreis, schreef hij zijn bekend gedicht: “lead kindly light” (leid vriendelijk licht). Hierin zegt hij dat hij de verre einder nog niet hoeft te kennen, maar dat één stap per keer genoeg is… Zo probeer ik me nu verder te laten leiden door de goede Herder. Ik hoop dat jullie ook voor mij willen bidden! Ik draag jullie sowieso ook verder in mijn hart en mijn gebed. Alvast een heel mooi feest van Pinksteren!

Goedele

PINKSTEREN Laat het vuur weer oplaaien

In onze abdij hebben we twee jaar geleden een nieuwe kachel geplaatst in onze grote refter. Vroeger stond daar een oude “gewone” kachel in gietijzer. Hij gaf wel warmte maar je moest wel veel stoken en verbruikte veel hout. In de nieuwe speksteenkachel hoef je maar een paar uur te stoken om gedurende de rest van de dag te genieten van warmte. Het is een milieuvriendelijke en energiezuinige manier om het huis te verwarmen. Deze kachel is eigenlijk een grote kubus gebouwd met speciale spekstenen (vulkanische natuursteen). Onderaan wordt via een glazen deur hout ingebracht. Het vuur brand kort maar hevig en warmt zo de stenen op. Omdat deze steensoort een erg hoge warmteopslag vermogen heeft, hoef je deze kachel niet continu te stoken. De stenen blijven na één enkele stookbeurt gemiddeld 14 uur lang stralingswarmte afgeven waardoor je met een beperkte hoeveelheid hout een ruimte kunt verwarmen. De warmte wordt opgeslagen in de stenen en dan geleidelijk aan afgegeven. Het kijken naar het brandend vuur brengt gezelligheid en rust. Je kan zichzelf warmen aan de stenen en de straling met zijn deugddoende warmte dringt door tot diep in je lichaam waardoor je a.h.w. van binnen begint te gloeien.
Pinksteren is het feest van de komst van de heilige Geest, die kwam met vlammen van vuur bij de apostelen. Ze hadden zich opgesloten in de zaal van het Cenakel uit vrees om te worden gevangen genomen en gedood te worden. Samen met Maria, de moeder van Jezus, waren ze in gebed verenigd wachtend op de komst van de Helper en Trooster, die de Heer had beloofd te zenden. De H.Geest kwam en het vuur laaide weer op in hun hart. Dit goddelijke vuur verbrandde niet maar verwarmde van binnenuit. Dit gebeurde ook bij de twee leerlingen die ontgoocheld weggingen van Jeruzalem en Jezus ontmoetten die met hen meeging. Onderweg en bij het breken van het brood (de eucharistie) werden ze geraakt :”Brandde ons hart niet in ons zoals Hij met ons sprak en ons de schriften ontsloot “.
Het kleine, bange waakvlammetje, dat dreigde uit te waaien, werd niet uitgeblazen maar op Pinksteren aangeblazen door de adem van Leven. Nieuwe zuurstof van de H.Geest. De angstige leerlingen werden helemaal omgevormd. De deuren werden zonder vrees geopend en ze gingen naar buiten. Vrij en moedig legden ze getuigenis af van hun geloof in Jezus.
Kom heilige Geest in ons hart en wakker het vuur aan. Verwarm ons met de kracht van uw liefde. Verdrijf de duisternis rondom ons. Verlicht ons verstand. Help ons uw vuur uit te stralen naar de mensen rondom ons, zodat er nieuw leven komt in ons en in de wereld.
Kom heilige Geest en toon ons de weg naar God en zijn Geboden, zodat de Geest ons leven en de mensheid kan omvormen, die echt nood heeft aan vernieuwing in de Geest.
Kom heilige Geest zodat we gebed zijn voor al diegenen die niet bidden.
Kom heilige Geest zodat we vreugde zijn voor hen die geen uitweg meer zien.
Kom heilige Geest om dragers van het licht te zijn in de duisternis van deze tijd die geen vrede kent.

Aan allen een zalige hoogdag van Pinksteren.
Moge onze hemelse Moeder Maria ons nabij zijn op haar feest van Maria Bezoek en ons komen bezoeken om ons te sterken en beschermen met haar moederlijke liefde.
Broeder Alexander